Hoe erg het was, je bent dan wel even helemaal stil......
Vluchteling (1997) uit Iran en afgestudeerd psycholoog .
Ik citeer:Die middag was ik in de stad. Toen ik thuis kwam hoorde ik wat er aan de hand was. Ik heb die dag voor de TV gezeten en ben blijven kijken en huilen. Dagenlang heb ik CNN gevolgd en ik was verdrietig.
Ik ben geboren in een islamitisch land, en ik heb daar niet voor gekozen. Ik heb moderne ouders die me nergens toe verplicht hebben. Ze zeiden niet: je moet meedoen met de ramadan, je moet het heilige boek lezen.
Ik ben een politiek vluchteling en heb een hekel aan het regime in Iran. Ik ben voor de vrijheid. Wat er op 11 september is gebeurd is allemaal fout, wat gekke moslimmensen onschuldige mensen hebben aangedaan dat is......
Daar heb ik geen woorden voor.
Ik geloof in mensen, in hun goeie hart. Lief zijn tegenover andere mensen is genoeg. Daar is geen geloof voor nodig. Ik ben aan het zoeken of er wel een God bestaat.
Die dag, 11 september, is voor mij duidelijk geworden dat ik heláás ben geboren in Iran. In dat land is mijn zus op een dag aangehouden. Ze is gevangen gezet en vermoord, omdat ze niet meeging in het regime maar vertelde dat ze tot het einde van haar leven zou vechten voor haar vrijheid.
Voor ze haar hebben vermoord, is ze verkracht, want de koran schrijft voor dat een meisje niet maagd mag zijn als ze sterft!
Wij vragen ons ook af. Waarom zoveel slachtoffers, waarom zoveel ellende. Voor wat???
2 opmerkingen:
Mooi, zussie. Dat verhaal van die stadswacht. Ik heb van die reis ook een paar foto's op de mail gezien. Zitten nog in jullie mapje.
Liefs, ook voor J.
@ Sanneke:
Ja er zitten altijd twee kanten aan een verhaal en het doet ook pijn aan beide kanten nietwaar.
Een reactie posten